Tilki ile Davul

Tilki ile Davul Masalı

Bir gün, kurnaz bir tilki ormanda av aramak için gezinirken, kulağına alışılmadık bir ses gelmiş. Ses kuvvetliymiş, rüzgarın ormandaki ağaçları sallamasıyla yankılanıyormuş. Tilki kulak kabartmış, sesin geldiği yöne doğru dikkat kesilmiş. Derinlerden gelen bu ses bir avın habercisi olabilirdi. “Bu kadar çok ses çıkaran bir şeyin eti bol olmalı!” diye kendi kendine mırıldanmış.

Merakı iyice artan tilki, hemen sesin geldiği yöne doğru koşturmaya başlamış. Biraz ilerleyince, bir ağacın dalları arasında asılı duran büyük bir davul görmüş. Rüzgar estikçe, davul sallanıyor ve güçlü bir ses çıkarıyormuş. Tilki, davulu hiç tanımadığı için onun dev bir av olduğunu sanmış. Gözlerinde parıltılar belirmiş, karnı guruldamış. “İşte, aradığım büyük av bu olmalı!” demiş heyecanla.

Ancak davul, ağacın dalları arasında öyle bir yerleşmiş ki, etrafı dikenlerle doluymuş. Tilki her ne kadar açgözlülükle ona ulaşmak istese de, dikenler ve dallar yolunu kapatmış. Zorluklara aldırmadan, kararlılıkla ilerlemiş. Birkaç kez dikenler bacaklarına batmış, ama tilki aldırmamış. “Bu kadar ses çıkaran bir şeyin eti ne kadar lezzetlidir kim bilir?” diye düşünmüş. Her adımında biraz daha yorulmuş, biraz daha çizilmiş, ama avın hayaliyle bu zahmetleri hiçe saymış.

Nihayet, bin bir güçlükle davula ulaşmış. Büyük bir iştahla davulu yırtıp, içindekine bakmaya koyulmuş. Fakat o da ne? Davulun içi bomboşmuş! Tilki şaşkınlıkla gözlerini açmış, sonra büyük bir hayal kırıklığı içinde olduğu yere çökmüş. “Bunca zahmet boşunaymış, koca davulun içi koca bir hiç çıktı!” diye kendi kendine söylenmiş.

Tilki, çektiği acılara mı üzülsün, aç kalıp hayallerinin yıkılmasına mı yansın bilememiş. Kurnaz tilkinin yüzündeki umut yerini derin bir hüzne bırakmış. Gökyüzüne bakıp iç geçirmiş, ormanın sessizliğinde yankılanan bir feryatla son bulmuş düşünceleri. “Bazen büyük sesler, büyük şeyler vaat etmezmiş,” diye dersini almış ve başını eğip ormanın derinliklerine doğru yorgun adımlarla uzaklaşmış.