Çocuklar ve Kurbağalar
Çocuklar ve Kurbağalar Masalı
Bir varmış, bir yokmuş. Bir zamanlar, yemyeşil bir ormanda, çocukların neşe içinde oynadığı bir göl varmış. Bu göl, hem çocukların hem de kurbağaların evi sayılırmış. Çocuklar gölün kenarında koşar, suya taş atarak yarış yaparlarmış. Kurbağalar ise suyun içinde zıplayıp sıçrayarak kendi oyunlarını oynarlarmış.
Bir gün, çocuklar yine gölün kenarında toplanmış, en uzağa taşı atma yarışına başlamışlar. Her biri sırayla büyük taşlar alıp göle fırlatıyor, suyun üzerinde sıçrayan taşları izlerken kahkahalarla gülüyorlarmış. Ancak attıkları taşlar gölde yaşayan kurbağaları rahatsız etmeye başlamış. Taşlar suya düştükçe, kurbağalar korkarak sağa sola kaçışıyorlarmış.
En sonunda, gölde yaşayan bilge bir kurbağa su yüzeyine çıkmış ve çocuklara seslenmiş:
“Çocuklar, lütfen durun! Siz eğleniyorsunuz, ama attığınız her taş bize büyük bir korku ve acı veriyor.”
Çocuklar şaşkınlıkla kurbağaya bakmışlar. Biri cesaretle cevap vermiş: “Ama biz sadece oyun oynuyoruz, sizi incitmek istememiştik.”
Bilge kurbağa yumuşak bir sesle konuşmaya devam etmiş: “Siz oyun oynuyorsunuz, evet. Ama bizim de burada bir hayatımız var. Her attığınız taş, bizim küçük dünyamızı altüst ediyor. Bunu düşünmeden hareket ediyorsunuz.”
Çocuklar, kurbağaların yaşadığı bu sıkıntıyı o ana kadar hiç fark etmediklerini anlamışlar. İçlerinden biri üzgün bir sesle: “Özür dileriz. Bir daha göle taş atmayacağız,” demiş.
Bilge kurbağa gülümsemiş: “Özrünüz kabul, çocuklar. Unutmayın ki bu dünya hepimizin evi. Oyun oynarken, etrafımızdaki diğer canlıların da yaşamını düşünmeliyiz.”
O günden sonra çocuklar, gölün kenarında taş atmak yerine kurbağalarla dostça oyunlar oynamaya başlamışlar. Onlara suyun kenarındaki güvenli yerlerde sıçrayarak eşlik etmişler, gölde ve çevresinde yaşayan canlıların huzurunu bozacak hiçbir şey yapmamışlar.
Çocuklar ve kurbağalar artık dost olmuş, göl ise hem neşe dolu kahkahalar hem de dostça zıplayışlarla yankılanmaya devam etmiş.
Gökyüzü mavi, su berrak, dostluk ise sonsuzmuş.
